H διαδρομή εστιάζει σε χώρους που συνδέονται με θεσμικές παρεμβάσεις, στις λεπτομέρειες των νομικών κειμένων, επιχειρεί μια σύνδεση ανάμεσα στο γράμμα του νόμου και τι αυτό συνεπάγεται για τον «ζωντανό» δημόσιο χώρο. Παράλληλα, μέσα από καλλιτεχνικές παρεμβάσεις ανασύρονται βιωματικές καταγραφές, ελάσσονες ιστορίες, σε αντίστιξη με τον μονοδιάστατο χώρο που περιγράφουν τα επίσημα σχέδια. Σημείο Συνάντησης: Σταθμός ΗΣΑΠ Κάτω Πατήσια / Τέλος Διαδρομής: KET. Συντελεστές: Διαδρομή: Κωνσταντίνα Θεοδώρου / Παρεμβάσεις-δράσεις: Δημήτρης Γεωργακόπουλος, Ξένια Καλπακτσόγλου, Γεωργία Καρύδη, Γιώργος Παπαδάτος, Άννα Τσουλούφη-Λάγιου, Δημήτρης Χαλάτσης, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου

Το πιο απόρρητο στοιχείο της λειτουργίας των μεγάλων ιδρυμάτων είναι δίχως αμφιβολία εκείνο της χρηματοδότησής τους : έδρες στο Liechtenstein ή στις Βερμούδες, πλέγμα off-shore εταιριών… Σε συνεργασία με την δημοσιογραφική ομάδα των REPORTERS UNITED, το φεστιβάλ «Παράδεισοι» φιλοξενεί ένα πρωτότυπο εργαστήρι γύρω από την χρήση της ιστοσελίδας των Paradise Papers, με έμφαση στην έρευνα γύρω από την χρηματοδότηση των ελληνικών ιδρυμάτων.

Οι Κωστής Ζουλιάτης (μουσικός, ερευνητής) και Γιάννης Ιόλαος Μανιάτης (μουσικός, φιλόλογος) συζητούν για τους όρους με τους οποίους προτείνεται και προσλαμβάνεται το ιδρυματικό θέαμα, την «προτζεκτοποίηση» της καλλιτεχνικής πράξης και την αποσύνδεση της τέχνης από τις κοινωνικές, πολιτικές και ιστορικές συντεταγμένες της.

Πεδίον του Άρεως. Μπροστά στο άγαλμα του βασιλέως Κωνσταντίνου, ο Μότσαρτ, ο Μπίλι, το Τέτο, η Σιμπονέ, η Γαρίδα, η Κίρκη και η Ντόμπυ επιχειρούν να μετατρέψουν τον Κωνσταντίνο σε Δον Κιχώτη. Θα τα καταφέρουν; Το βίντεο της δράσης ανοίγει μια κουβέντα για τους όρους της παρέμβασης στον δημόσιο χώρο. Κατά πόσον αποτελεί προνόμιο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας;

Παράδεισοι και απόλαυση – ένας κατάλληλος συνδυασμός, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, στη σημερινή Αθήνα, η πρόσβαση στους παραδείσους είναι αδιαφανής και οι απολαύσεις τους παρέχονται σε λίγους μόνο. Αντλώντας από τη διετή εμπειρία των δύο ομιλητών στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών Onassis AiR, αυτή η διάλεξη-διάλογος θα διερευνήσει πώς οι απολαύσεις και οι συλλογικότητες συγκρούονται με τις θεσμικές απαιτήσεις για παραγωγικότητα και έλεγχο. Μιλώντας από δύο οπτικές γωνίες, μέσα και έξω, οι δύο ομιλητές θα εγείρουν το ερώτημα: ποιανού είναι η ευχαρίστηση, τελικά;

Μια εισήγηση που εξετάζει μέσα από ποιες γλωσσικές χρήσεις τα open calls των ιδιωτικών ιδρυμάτων επιτελούν την «υπόσχεση» της διαφάνειας και της ανοιχτότητας ενώ στην πραγματικότητα συντείνουν στην εργασιακή επισφάλεια, στον ανταγωνισμό και στην επεκτεινόμενη κυριαρχία της κάθετης ιεραρχίας. Αναλύοντας συγκεκριμένα παραδείγματα από το πεδίο του χορού στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, η παρούσα τοποθέτηση ευελπιστεί στο να καταστήσει τουλάχιστον εμφανείς τις υφιστάμενες διαδικασίες ‘’καλέσματος’’, τις επιπτώσεις τους στο καλλιτεχνικό πεδίο και τις εργασιακές συνθήκες.

Έχοντας ως κεντρικό σημείο ανάλυσης τον μορφότυπο (format) των έντυπων αιτήσεων για τη συμμετοχή σε καλλιτεχνικά προγράμματα, δωρεών ή βραβείων στην εικαστική σκηνή της Ελλάδας, το ‘Apply!’ εξετάζει: πώς τα ιδρύματα προσωποποιούνται μέσα από το συγκεκριμένο περιεχόμενο και πώς η διαδικασία υποβολής — από την αρχή μέχρι το τέλος της — σκιαγραφεί μια προσωπική μα άκρως πολιτική ψυχογραφία των καλλιτεχνών και της ταυτότητας των ιδρυμάτων στην Ελλάδα.

Την άνοιξη του 2015 μου έγινε «μια πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ»: να πάρω μέρος στην ανασκαφή του παλαιού ιπποδρόμου του Φαλήρου προκειμένου να προχωρήσει η κατασκευή του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Κατά τους επόμενους πεντέμισι μήνες, συμμετείχα στην αποκάλυψη ατομικών και ομαδικών τάφων και ήρθα αντιμέτωπη με το χειρότερο πρόσωπο της αρχαιότητας, αλλά και με την καταστροφική αδιαφορία ενός υποτιθέμενου «ιδρύματος πολιτισμού» απέναντι στο εύρημα του αιώνα. Η θεματική των Δεσμωτών πλευρίζεται από εγκαταστάσεις και εικαστικά έργα (ομάδα ΡΠΑ) επισκέψιμα όλο το τριήμερο 8-10 Δεκέμβρη.

Παρουσίαση μιας σειράς από μη ζητηθέντα emails — απελπισμένες προσπάθειες προγραμματισμού, θλιβερές εκκλήσεις για αναγνώριση — που ο Kowal άρχισε να στέλνει, με ψευδώνυμο, σε mainstream καλλιτεχνικούς χώρους κατά την έναρξη της πανδημίας του Covid-19. Παιχνιδιάρικο αν και παράξενο, το σύνολό τους είναι ένας αινιγματικός στοχασμός πάνω στη δυναμική των insiders/outsiders και γενικότερα πάνω στην ηθική της θεσμικής πολιτιστικής παραγωγής σε περιόδους κρίσης, εξέγερσης και πολέμου.

Πολύμορφο και διακαλλιτεχνικό δρώμενο ως μια σπουδή πάνω στην 2η θέση για την φιλοσοφία της ιστορίας του Βάλτερ Μπένγιαμιν με αφορμή τους Δεσμώτες και τους Αποτυμπανισμένους στον περιβάλλοντα χώρο του ΚΠΙΣΝ. Ποίηση, κίνηση, διάλεξη, κραυγή. Γιατί «υπάρχει μια μυστική συμφωνία μεταξύ των γενεών που πέρασαν και της δικής μας. Δεν μας αγγίζει μήπως κι εμάς μια πνοή του αέρα που περιέβαλε τους προηγούμενούς μας; Δεν υπάρχει μια ηχώ αυτών που έχουν πια σιωπήσει, στις φωνές που φθάνουν σήμερα στα αυτιά μας;». Η θεματική των Δεσμωτών πλευρίζεται από εγκαταστάσεις και εικαστικά έργα (ομάδα ΡΠΑ) επισκέψιμα όλο το τριήμερο 8-10 Δεκέμβρη.

Μια περφόρμανς που αφηγείται τα γεγονότα όπως εκτυλίχθηκαν ιστορικά στην τριετή επικοινωνιακή διαμάχη μεταξύ των ΦYTA και της συνεργασίας New Museum και ιδρύματος ΔΕΣΤΕ την περίοδο 2016-2019. Το πρότζεκτ υποστηρίχθηκε από το W.A.G.E. (Working Artists and the Greater Economy), μια διεθνή οργάνωση που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών και όσων δουλεύουν στις τέχνες.

Ηχητική παρέμβαση βασισμένη σε συμφωνητικά κείμενα μεταξύ καλλιτεχνών και πολιτιστικών ιδρυμάτων, με έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού και με ελαφρά σκωπτική διάθεση.

Αυτοσχεδιαστικό σετ ηλεκτρoνικής μουσικής για τα μικρά ή μεγάλα λόγια και τις αντιφάσεις της εγχώριας πολιτιστικής σκηνής. Καθημερινές απορίες απόρων, συνήθως, καλλιτεχνών διασταυρώνονται με δηλώσεις από τα επικοινωνιακά επιτελεία των ιδιωτικών ιδρυμάτων και μιξάρονται ζωντανά με ηλεκτρονικούς ήχους. Οι λέξεις συγκεντρώνονται κάτω από μία κοινή στέγη και μπλέκουν με μια μουσική που δε θα βρει ποτέ τη στέγη της.