Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, το βιβλιοπωλείο “Ο Μετεωρίτης” φιλοξενεί μια πολύγλωσση επιλογή βιβλίων και άρθρων για την προέλευση και τη λειτουργία των ιδιωτικών ιδρυμάτων, ιδίως στον τομέα του πολιτισμού. Αποτελούν το έμβρυο μιας βιβλιοθήκης που δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί. Τα έγγραφα εκτίθενται σε ένα αναγνωστήριο στο βιβλιοπωλείο. Ορισμένα είναι διαθέσιμα προς πώληση, άλλα είναι μόνο για επιτόπια ανάγνωση.

Ήχοι της πόλης (καθημερινές ομιλίες, διαδηλώσεις…) αναμειγνύονται με ηχογραφήσεις από τη λεωφόρο Συγγρού ή το Δέλτα του Φαλήρου, διαμορφώνοντας ένα μεταβαλλόμενο ηχητικό τοπίο που καθορίζεται εν μέρει από την τύχη, εν μέρει από το ίδιο το κοινό. Η εγκατάσταση θα συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ.

Η παρουσίαση επικεντρώνεται στην επίδραση που ασκούν τα ιδιωτικά, μη-κερδοσκοπικά ιδρύματα στο πολιτιστικό σκηνικό. Στόχος είναι η διερεύνηση της στρατηγικής των ιδρυμάτων, όπως αυτή αναδεικνύεται στον αναδυόμενο κόσμο της τέχνης μέσα στο τοπικό συγκείμενο, καθώς και η εξέταση της επιρροής που έχουν στην ανθρωπογεωγραφία των δημιουργικών επαγγελματιών και τη διαμόρφωση των καλλιτεχνικών τάσεων.

Σκέψεις και απορίες ενός θαμώνα βιβλιοθηκών, που αναγκάστηκε (και αναγκάζεται) να καπνίζει στον αέρα και το αγιάζι του Φαληρικού Δέλτα, όχι και τόσο εντυπωσιασμένος από τον Πύργο των Βιβλίων, τα πουφ, και τα Δωμάτια Διαλογισμού. Είναι τελικά το διάβασμα βάσανος και οδός για την κριτική του υπάρχοντος; Ή καλή αφορμή για σέλφις; Είναι οι βιβλιοθήκες βαρετές; Ή μήπως είναι «κουλ»;

Στόχος της παρουσίασης είναι η διερεύνηση των καθημερινών τόπων και της εικόνας της πόλης, μέσα από την παρατήρηση της έντονης υφαρπαγής κοινωνικών δομών και χώρων από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επικεντρώνεται στον λόγο και το περιεχόμενο της ατζέντας της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Διερευνώνται τα νοήματα που προσδίδονται στον καθημερινό τόπο, υπό το πρίσμα του πώς η σύγχρονη πόλη αποτελεί επενδυτικό πεδίο.

Αυτή η παρουσίαση εστιάζει στη σύμπλεξη διαφορετικών «διατάξεων» μιας ιδιαίτερα γνωστής εικόνας του Γιάννη Μπεχράκη (αποϊστορικοποιημένη φωτοδημοσιογραφία, πολιτιστικά-καλλιτεχνικά φεστιβάλ και πολιτική επικοινωνία) με τα «ιδιωτικά ιδρύματα πολιτισμού». Θεωρεί τα τελευταία ως την ιδιαίτερη «συνθήκη» εμφάνισης αυτής της σύμπλεξης, που στην περίπτωση της εικόνας αυτής διέφυγε της κριτικής ακόμα και των αντιπολιτευόμενων ΜΜΕ.

Μια έρευνα σχετικά με τους ανεξάρτητους χώρους τέχνης και τη σχέση τους με τις πολιτικές νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης, αλλά και τον γενικό ρόλο των μεγάλων πολιτιστικών ιδρυμάτων σε αυτή. Εστιάζοντας στον κυρίαρχο ρόλο των πολιτιστικών οργανισμών μεγάλης κλίμακας, αποτιμάται η δράση των ανεξάρτητων καλλιτεχνικών πρωτοβουλιών σε σχέση με το φαινόμενο.

Με αφορμή την προβολή της ταινίας “Μαύρα Φουγάρα”, μια συζήτηση με το Reporters United, δίκτυο με σκοπό την υποστήριξη της ερευνητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, για την κρυφή σχέση μεταξύ της ναυτιλίας και της κλιματικής κρίσης αλλά και τον τρόπο που εμβληματικά ιδιωτικά ιδρύματα συνυφασμένα με την εν λόγω βιομηχανία αντιμετωπίζουν δημόσια το θέμα της κλιματικής αλλαγής.

To terri(s)tories είναι ένα βίντεο-ντοκουμέντο στο οποίο άνθρωποι της χορευτικής κοινότητας της Αθήνας αφηγούνται στιγμιότυπα και γεγονότα από την 15ετία 2005-2020. Καλλιτεχνικές κολλεκτίβες, εναλλακτικά Φεστιβάλ, νέοι ιδιωτικοί θεσμοί, αυτόνομοι χώροι πειραματισμού, καταλήψεις, όλα φαίνεται να συντείνουν προς και να επιβεβαιώνουν το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κοινότητας: τον νομαδισμό. Θα ακολουθήσει συζήτηση ανοιχτή με το κοινό, παρουσία της ομάδας που διεξήγαγε την έρευνα.

Συναντηθήκαμε στα social με αφορμή και με κοινό μας παρονομαστή την τέχνη στον δημόσιο χώρο. Η λειτουργία και ο σκοπός μας δεν έχει να κάνει με την αντιπροσώπευση ενός είδους τέχνης, ούτε καν ενός κοινού σκοπού, αλλά με την βαθύτερη ανάγκη του να συναντιόμαστε. Ένας χώρος συλλογικής ακρόασης για την τέχνη στον δημόσιο χώρο. Μια λειτουργία open mic ως αφορμή για να συναντηθούμε, να μιλήσουμε και να ξαπλώσουμε δίπλα δίπλα, να ακούσουμε και να ακουστούμε.

Η εικαστική παρέμβαση και η διάλεξη του εικαστικού και επιμελητή Δημήτρη Χαλάτση είναι ο απόηχος της έκθεσης που είχε οργανώσει το 2021 με τον τίτλο “Solus Ipse” όπου πραγματευόταν τον ρόλο των ιδρυμάτων της τέχνης και του πολιτισμού στην Ελλάδα. Η εγκατάσταση θα είναι επισκέψιμη όλο το τριήμερο 8-10 Δεκέμβρη.

Το Προσωρινό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο είναι ένα εγχείρημα το οποίο, χρησιμοποιώντας τη φαντασία ως μέσο, επιχειρεί να υποσκάψει την έννοια του ιδρύματος τέχνης, αφήνοντας να φανεί ότι κάθε ινστιτούτο είναι ή θα μπορούσε να είναι εν μέρει φανταστικό. Φτιαγμένο χωρίς κανένα περιορισμό στη χρήση φαντασίας, ανταποκρίνεται στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό στα ιδανικά που το ίδιο έχει θέσει.