Μια εισήγηση που εξετάζει μέσα από ποιες γλωσσικές χρήσεις τα open calls των ιδιωτικών ιδρυμάτων επιτελούν την «υπόσχεση» της διαφάνειας και της ανοιχτότητας ενώ στην πραγματικότητα συντείνουν στην εργασιακή επισφάλεια, στον ανταγωνισμό και στην επεκτεινόμενη κυριαρχία της κάθετης ιεραρχίας. Αναλύοντας συγκεκριμένα παραδείγματα από το πεδίο του χορού στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, η παρούσα τοποθέτηση ευελπιστεί στο να καταστήσει τουλάχιστον εμφανείς τις υφιστάμενες διαδικασίες ‘’καλέσματος’’, τις επιπτώσεις τους στο καλλιτεχνικό πεδίο και τις εργασιακές συνθήκες.